عزیز دل مامانی

پسرم مرا ببخش به اندازه همه اخم هایی که کردم ، همه لبخند هایی که نزدم به قد صدایی که بلند شد.تو نیامدی که اینها را ببینی تو هرگز نیامدی،تو دعوت شدی به دنیایی که قرار بود فقط لبخند و نوازش باشد بی هیچ اخم تلخی.آه پسرم دل کوچک و معصومت که فاصله خنده و گریه را یک نفس میکند از خستگی چه میداند از تنهایی چه میداند از ترس از غم چه میداند،قرار نبوده تو بدانی تو ببینی.پسرم من قرار بود برای تو یک مادر همیشه شاد باشم تا فقط بخندی قرار بود شیرین باشم چون تلخی با مذاق کودکانه تو سازگاری ندارد،قرار بود خسته نشوم و تنهایی را تاب بیاورم فراموش کنم و از یاد ببرم که فراموش کرده ام تا شیرین بمانم .قول و قرارهایم یادم رفت دست کم گاهی فراموش کردم.من شایسته تو نبودم این روزها مدام به ذهنم میرسد و در ذهنم تکرار میشود پسرم مادر خوبی ندارد.تمام آرزوی من برای تو یک شادی بی دلیل و بی انتهاست بزرگ که شوی میفهمی یک شادی بی دلیل و بی انتها یعنی چه.مادرت را ببخش و یادت باشد من حاضرم جانم را برایت بدهم و این یک لاف بیهوده نیست سرنوشت نا نوشته تمام مادران است واین شاید فرق مادری است که اخم میکند و غریبه ای که همیشه به رویت لبخند می زند.

این را گفتم تا بدانی تا چه اندازه در دنیای من برایم عزیز و مهم هستی......